جنبش "تأمین مالی خرد" در مواجهه با پدیده شکست بازار و همچنین شکست دولت در اعطای اعتبارات به  فقرا  و  افراد  کم درآمد توسط  محمد یونس  (برنده جایزه  صلح نوبل سال 2007 به دلیل فقرزدایی گسترده در بنگلادش) در اوایل دهه  1970 در بنگلادش آغاز شد. اطلاعات نامتقارن، هزینه‌های معاملاتی بالا نسبت به اندازه کوچک وام‌ها، توزیع جغرافیایی فقرا در نقاط محروم،  تعداد  زیاد  قرض­گیرندگان و  بازده کم سرمایه گذاری شان، الزامات  وثیقه ای  بانک‌ها  و مؤسسات مالی و  نبود  انعطاف پذیری در چگونگی بازپرداخت اعتبار از جمله دلایل شکست بازار در ارائه خدمات مالی متعارف به فقرا محسوب می شود.

طی دهه‌ های اخیر، تأمین مالی خرد به کاهش فقر، افزایش درآمد و بهبود استانداردهای زندگی میلیون‌ها انسان کمک کرده است. بانک  جهانی  سال  2005 را سال اعتبار خرد  اعلام  کرد تا استفاده از این شیوه در جهان گسترش یابد. امروزه این شیوه از تأمین مالی، یکی از پرکاربردترین روش‌ها برای کاهش فقر به شمار می آید، زیرا به مردم فقیر کمک می کند تا از طریق به دست آوردن فرصت‌های خود اشتغالی و راه اندازی کسب و کار خرد به استقلال معیشتی برسند.

تأمین مالی خرد عبارت است از برنامه ای که محدوده وام‌های بسیار کوچک را با هدف خود اشتغالی به مردم بسیار فقیر گسترش می دهد.

بر اساس آمار جهانی، تعداد مؤسسات تأمین مالی خرد در کل جهان 3718 و با پوشش بیش از 203 میلیون مشتری است که بیش از 116 میلیون نفر از این افراد زمانی که استفاده از خدمات این مؤسسات را آغازکرده اند از فقیرترین گروه‌های اجتماعی بوده اند. بر اساس گزارش‌های مکتوب بین المللی، ایران تقریباً هیچ  فعالیتی در زمینه تأمین مالی خرد در اشکال تعریف شده و با ابتکارات منحصر به فرد تأمین مالی خرد  (نظیر وام دهی گروهی، انتخاب همسانان، نظارت همسانان،انگیزه‌های پویا، وثیقه‌های جایگزین و تکرار زیاد دفعات بازپرداخت با فاصله کم) ندارد، بلکه از روش‌های دیگری در این زمینه استفاده شده است.